సిరా శ్మశానంలో కేక

కవిత పురుడోసుకుంటుంది
ఆకాశ చర్మం కింద

పాస్‌పోర్ట్ లేని జిప్సీ ఒకడు
నక్షత్ర రాశులను తన వదులైన
శ్వాస దారాలతో కుడుతూ
ఖల్లుఖల్లున దగ్గుతున్నపుడు
కవిత పురుడోసుకుంటుంది
దీపపు కంటి గుండెలో

ధూళితో వెలుతురు గుసగుసలాడుతుంటే,
మీరు శిథిలాలు కాదు, మరచిపోయిన
సామ్రాజ్యాల అక్షరాలు అంటూ
మట్టిలోకి జొప్పించి వేళ్ళతో
మూలాలను వెలికితీస్తుంటే
తన వేళ్ళతో బ్రెయిలీ భాషలో
కవిత్వం చదువుతున్నట్టు
కవిత పురుడోసుకుంటుంది
చిక్కబడ్డ రక్తపు సిరాలో

అది తన గాయాల్ని పట్టీలుగా ధరించి
గాలులు నిద్రపోయిన చోట
భజనలు పాడుతుంది
ఒకప్పుడు ఆ చోట తుఫానులు నిద్రపోయేవి
మాయ పంజరపు పక్షిచ్చిన ఈకను పట్టుకుని
నది పక్కటెముకలలో గూళ్ళు నిర్మించుకుంటూ
ఆకలి కర్మాగారాన్ని మరమ్మతు చేసే చోట
అది గింజలపాటలు రాసేది

ఇంతకూ, నది తన ఆవేశానికి
క్షమాపణ చెబుతుందా?
ఎదురు చూస్తూ అడుగుతుంది
నిశ్శబ్దం లోయను చెక్కుతున్నప్పుడు
పంచదారలా కరిగిపోతున్న
స్త్రీల అంతరంగాలను బొమ్మలుగా చేసి
విసురుతూ మరీ అడుగుతోంది
అక్షరాల కన్నీరునే కవిత్వం అంటారా? అని

కవిత పురిటినొప్పులు తీస్తుంది
కొన్ని రోజులు పొగమంచు
శాలువా కప్పుకున్న సముద్రంలా
ఒక పెదవితో ఒడ్డును ముద్దు పెట్టుకుంటూ,
మరో పెదవితో అలల పాదాలను ఆడిస్తూ
చత్తీస్‌గఢ్ అరణ్యాలలో రాలిపడుతున్న
పిడికిలి దేహాలపై చందమామలు
కన్నీటి నక్షత్రాలు మొలిపిస్తుంటే
పెట్టుబడిదారుల చేతిలోని వీధి దీపాల నుండి
ఒంటరితనమనే వ్యాకరణాన్ని నేర్చుకుంటున్న
కవిత తనని తాను నిప్పురవ్వల
మాండలికంలోకి తిరిగి రాసుకుంటుంది.

కవిత సున్నితంగా చీకటినెత్తుకుని
రాత్రికి రహస్యాలు బోధిస్తూ,
భర్త నీడకోసం కొట్టుమిట్టాడుతున్న
వితంతువులా తెల్లటి కొంగై
ఎగిరిపోతూ నవ్వుతోంది
కాలం దాని రెక్కలపై కత్తులు పెడుతుంటే
రూపకాలను తాగలేక
స్వేచ్ఛకోసం కొట్టుమిట్టాడుతోంది

అది శోకగీతం కాదు.. నిన్నల మొన్నల
స్మశానవాటికలో రేపటిని నాటుతూ
ఉదయించే సూర్యులను కనేందుకు
గర్భాన్ని సిద్ధం చేసుకుంటున్నది
వంకర గాలి వెన్నెముకపై ఎక్కి
విషపు విత్తనాలను చెల్లాచెదురు చేస్తుంది
‘ఆకాశం ఎవరిది? ఎందుకు మన కన్నీళ్లను
నిఘంటువులలో బంధిస్తున్నామని’
కొడవళ్ళతో నక్షత్రాల మార్జిన్లలో
ఫుట్నోట్లు రాసుకుంటున్నది

ఎవరైనా కవితలు చనిపోతాయని అంటే
ఇదో నా కవిత సిరా శ్మశానంలో కుళ్లిపోదు..
కానీ అది రైతుల చెమటలో మరిగిపోతుంది
శ్రామికుల భుజాలపై కండువా అవుతుంది
సరిహద్దులు దాటని పిల్లల నవ్వులలో
తలుపుల వెనక బంధింపబడ్డ ప్రేమికుల మధ్య వివక్షలు దాటి ముద్దుల సంతకాలై
ఆకాశంలో విస్పోటనం చెందుతుంది

నా కవిత ఉదయిస్తుంది బంగారు శ్వాసతో
దుఃఖంతో నిండిన క్షితిజ రేఖలతో
గుసగుసలాడుతూ
ఈ ప్రపంచం ఒక విప్లవ గీతం
దాన్ని సాధ్యమైనంత జానపదంగా పాడు
నీదైన స్వరం జత కలిపి తెలిసినంతయినా సరే పాడుతూనే ఉండు
ఎలాగోలా పాడుతూనే ఉండమని చెప్తూ
కవిత కళ్ళు తెరిచింది

మెర్సీ మార్గరెట్